bir dostun ardından

aydınlığa uğurlanmış bir dostun ardından
di'li geçmiş kullanmanın hüznü

  Zafer Çarşısı... 1982 yılında Onunla tanıştığımz mekan... Yedek subaydı ve dostlarımın dostuydu. Hakilerin içinde sevecen ama vakur ve ciddiydi...

  Dostluğun sıcaklığını zamana yaymayı bilen bu güzel insan, o yılların heyecan dolu birlikteliğini bu güne tüm içtenliğiyle taşıyan ender insanlar arasında hassaten yerini aldı..

"Anlamlı öfkesi hiç dinmedi."

   Sılayı rahim'de hep vuslatı yaşadı. Dostları için mesafe tanımadı...

Ankara'nın bungun kasveti ağdığında üzerine, Balıkesir'i ve Kütahya'yı çok özler; koşardı hemen fasılasız dost bildiklerine...

   Dostsuz bırakmadı asla dostlarını; dostluk ciddiye alınmalıydı çünkü. Pervasızdı dostluğa halel getirenlere; eyvallahı yoktu hiç kimseye dostluğun hukukunu çiğneyen...

   Sık sık onun buğzunu paylaşan, onda ve onunla dile gelende rahmet bulanlar, boyun eğmez doğasını anlamlandırmakta fazla güçlük çekmezlerdi...

   Dünya sürgünündeki kısa ömründe dostlarına, kul olmanın ulvi hazlarını hatırlatmaktan asla usanmadı...

    Takdiri ilahinin tecellisini ispat etmek istermişcesine, düğününü ve cenazesini gösterdiği insanlara adeta bütünselliğini sundu hayatın ...

    Onsuz bir şeyler hep eksik kalacak, biliyorum. Sevgili dost, güzel insan Ramazan Dikmen, Rahmet'in aydınlığına kavuştu; Kur'an'ın sesini ve öyküsünü bıraktı gönüllerimize...


(hece dergisi'nde yayımlanmıştır)